Bonussoort: de velduil, mysterieuze vogel met pr-probleem

Elke Natuurnijs vertelt fotograaf en gids Wilco van der Laan over doelsoorten en bonussoorten van het agrarisch natuurbeheer.

De velduil heet in het Engels ‘shorteared owl’. Het is een vreselijk mooie vogel met felgele ogen, die je heel indringend aan kunnen kijken. ‘s Winters zitten ze soms met wel tien of vijftien uilen bij elkaar in een ruig landje, op de grond. Het is een van de weinige Europese uilen die op de grond broedt. Hij zoekt naar strooisel dat nog op het land ligt na de winter en maakt daar een soort leger van zoals een haas dat heeft. Een nest is het niet echt. Dat maakt ze erg kwetsbaar voor roofdieren.

Naarmate de lente vordert probeert de velduil zijn predatoren te slim af te zijn door in het hoger wordende gras niet direct bij zijn jongen te landen met zijn prooi maar een eindje verderop. Vervolgens wandelt hij dan in rondjes naar het nest om predatoren te slim af te zijn.

De velduil is actief in de schemering of ‘s nachts, zijn gedrag voltrekt zich dus grotendeels in het verborgene. Wetenschappers kunnen er niet goed de vinger achter krijgen wat het nestelgedrag is van deze mysterieuze vogel. Ook het verspreidingsgebied is lastig in kaart te brengen. Hij komt van heel ver, misschien wel helemaal uit Noorwegen, Frankrijk of de Baltische Staten en vliegt vrij laag over de velden, als een soort vlinder, op zoek naar jachtgronden.