‘Als je in mei langs de geurige koolzaadvelden toert, dan heb je zeker kans dat je een blauwborst tegenkomt. Er zitten in zo’n veld natuurlijk veel insecten en er is goede dekking, dus de blauwborst broedt er ook gewoon. In zo’n perceel koolzaad kunnen wel vijf of zes broedpaartjes blauwborst zitten. Het is altijd een feest om langs die velden te toeren.

Vanaf maart komt de blauwborst al binnen, het is een heel vroege vogel, een van de eersten. Ze overwinteren westelijk Afrika en hebben dus een enorm lange reis achter de rug. Toch is het dan zeker niet alsof ze uitgeput zijn, de mannetjes zingen om het leven, hele composities. Mannetjes zijn heel erg aanwezig, ze doen er echt alles aan om op te vallen en zijn heel erg gesteld op hun territorium. Vrouwtjes houden zich op in de ruigte, op de grond, die zie je haast nooit. Het mannetje is natuurlijk veel mooier, die moet het vrouwtje versieren. Een vrouwtje heeft geen baat bij een opvallend uiterlijk, zij moet in de dekking haar eitjes leggen en uitbroeden.

Het is een heel flamboyant, onhollands kleurrijk vogeltje. Hoewel ze juist wel typisch Hollandse kleuren hebben: rood, wit, blauw en een oranje wimpel. Aan de achterkant is de blauwborst al net zo mooi als aan de voorkant. Hij kan zijn oranje staart helemaal in een waaiervorm zetten als een paradijsvogelachtige truc, dat werkt echt fantastisch. Het kan ook een afschrikmiddel zijn en hij gebruikt zijn waaierstaart sowieso bij het landen. Een blauwborst heeft zijn staart ook weleens dichtgeklapt omhoog staan, dan heeft hij weer heel veel van een winterkoninkje.

Zo’n blauwborst is niet van deze wereld, zo mooi. Toen ik in 2014 in de Kooipolder bij Woudbloem voor het eerst een blauwborst zag, dacht ik dat hij ontsnapt was uit een volière. Hert was een vrouwtje en dat vond ik al dusdanig bijzonder. Het kon niet zijn dat hier in Groningen zo’n tropisch vogeltje voorkwam.’